سوره الطارق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ
1بنام خداوند بخشاينده مهربان؛ سوگند به آسمان و به شب درآينده
وَ ما أَدْراكَ مَا الطَّارِقُ
2و چه دانستت چيست شب درآينده
النَّجْمُ الثَّاقِبُ
3آن ستاره تابنده
إِنْ كُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَيْها حافِظٌ
4نيست كسى جز بر او است نگهبانى
فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ مِمَّ خُلِقَ
5پس بنگرد انسان از چه شد آفريده
خُلِقَ مِنْ ماءٍ دافِقٍ
6آفريده شد از آبى جهنده
يَخْرُجُ مِنْ بَيْنِ الصُّلْبِ وَ التَّرائِبِ
7كه برون آيد از ميان كمر و استخوانهاى سينه
إِنَّهُ عَليٰ رَجْعِهِ لَقادِرٌ
8همانا او است بر بازگردانيدنش توانا
يَوْمَ تُبْلَي السَّرائِرُ
9روزى كه فاش شوند رازهاى درون
فَما لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَ لا ناصِرٍ
10پس نيستش نيرويى و نه ياورى
وَ السَّماءِ ذاتِ الرَّجْعِ
11سوگند به آسمان داراى برگشت يا باران
وَ الْأَرْضِ ذاتِ الصَّدْعِ
12و به زمين داراى شكاف
إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ
13كه آن است همانا گفتارى جداسازنده
وَ ما هُوَ بِالْهَزْلِ
14و نيست آن ياوه (شوخى)
إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْداً
15همانا ايشان نيرنگ آرند نيرنگى
وَ أَكِيدُ كَيْداً
16و نيرنگ آرم نيرنگى
فَمَهِّلِ الْكافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْداً
17پس مهلت ده كافران را مهلتشان ده اندكى
سوره الفجر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْفَجْرِ
1بنام خداوند بخشاينده مهربان؛ سوگند به بامداد
وَ لَيالٍ عَشْرٍ
2و شبهاى دهگانه
وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ
3و جفت و تك
وَ اللَّيْلِ إِذا يَسْرِ
4و به شب گاهى كه برود
هَلْ فِي ذٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ
5آيا هست در اين سوگندى براى خردمند
أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعادٍ
6آيا نديدى چه كرد پروردگار تو به عاد
إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ
7ارم داراى ستون
الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُها فِي الْبِلادِ
8آنى كه آفريده نشد مانندش در شهرها
وَ ثَمُودَ الَّذِينَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ
9و ثمودى كه بريدند سنگ را به دره
وَ فِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ
10و فرعون دارنده ستونها (يا ميخها)
الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلادِ
11آنان كه سركشى كردند در شهرها
فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسادَ
12پس فراوان كردند در آنها تبهكارى را
فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ
13پس بريخت بر آنان پروردگار تو تازيانه عذاب
إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ
14همانا پروردگار تو است در كمينگاه
فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ
15اما انسان هر گاه بيازمايدش پروردگارش پس گراميش دارد و نعمتش دهد گويد پروردگارم گراميم داشت
وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ
16و اما هر گاه بيازمايدش پس تنگ گيرد بر او روزيش را گويد پروردگارم خوارم ساخت
كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ
17نه چنين است بلكه گرامى نداريد يتيم را
وَ لا تَحَاضُّونَ عَليٰ طَعامِ الْمِسْكِينِ
18و ترغيب نكنيد بر خورانيدن بينوا
وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلاً لَمًّا
19و خوريد ميراث را خوردنى گوارا (يا انبوه)
وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا
20و دوست داريد مال را دوستى فراوان
كَلاَّ إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا
21نه چنين است هر گاه كوبيده شود زمين كوبيدنى كوبيدنى
وَ جاءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا
22و بيايد پروردگار تو با فرشتگان صفى صفى
وَ جِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّي لَهُ الذِّكْريٰ
23و آورده شود آن روز دوزخ در آن روز يادآور شود انسان و كجاستش يادآورى
يَقُولُ يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي
24گويد كاش پيش مىفرستادم براى زندگانى خويش
فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ
25پس در آن روز عذاب نشود چون عذاب او كسى
وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ
26و بسته نشود چون بستن او كسى
يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ
27اى روان آسوده (يا اى نفس آرميده)
ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً
28بازگرد بسوى پروردگار خويش خشنود خشنودشده
فَادْخُلِي فِي عِبادِي
29پس درآى در بندگانم
وَ ادْخُلِي جَنَّتِي
30و درآى در بهشتم